95 гадоў споўнілася Васілю Пятровічу Шышову. Ён нарадзіўся ў вёсцы Стаўпіна цяпер Цвярской вобласці.Калі пачалася вайна, вучыўся ў 6-м класе.
- З сумнай усмешкай успамінаю першыя дні вайны, - кажа ветэран.- Я ж быў зусім хлапчуком. Верыў, што з дня на дзень фашыстаў спыніць Чырвоная армія і пагоніць прэч.
Мне вельмі хацелася знаходзіцца там і біць фашыста. Як і многія іншыя хлапчукі ў той час, штурмаваў ваенкамат. Прасіўся, каб добраахвотнікам адправілі на фронт. Вядома, там мяне і ўсіх іншых разгарнулі і адправілі вучыцца ў школу.
Васіль Пятровіч з удзячнасцю ўспамінае свайго настаўніка фізікі Івана Фёдаравіча.
Ён тады зразумеў, што вайна будзе доўгай і кровапралітнай, што дзяцей трэба рыхтаваць да абароны Радзімы. І арганізавала школе радыёкружак, дзе дзеці вывучалі азбуку Морзэ. Разумеў, што войска патрэбныя ваенныя спецыялісты.
- Мяне заклікалі ў пачатку 1944 года, - працягвае ветэран.- Вызначылі ў полк сувязі Ленінградскай арміі СПА. Там я забяспечваў сувяззю вайсковыя часткі, прыкрывалі Ленінград ад налётаў авіяцыі праціўніка. Прымаў данясення з пастоў паветранага назірання і перадаваў іх на цэнтральны пост: колькі варожых самалётаў, якога тыпу і ў якім квадраце накіроўваюцца ў бок горада. Адказнасць была вялікая. Услухоўваліся ў кожнае паведамленне, не адцягваючыся на шум і трэск у эфіры. Бо ўкліньваліся ў нашы частоты і немцы — калі выпадкова, а калі і адмыслова.
Пасля вайны Васіль Пятровіч скончыў Ульянаўскую вайсковую вучэльню сувязі і больш за 20 гадоў праслужыў на розных пасадах у беларускай вайсковай акрузе і ў групе савецкіх войскаў у Нямеччыне.
З 20.09.74 па 10.04.87 працаваў на Мінскім вопытным заводзе "Прамсувязь" на пасадзе інжынера па падрыхтоўцы кадраў.
Пасля выхаду на заслужаны адпачынак не мог сядзець без справы. На працягу дзесяцігоддзяў узначальваў пярвічную ветэранскую арганізацыю ЖЭС № 61 Першамайскага раёна Мінска.